Σπάρτη: Η ζωή στην πόλη

Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ
Η ζωή στην Σπάρτη οριζόταν από την πολύ αυστηρή νομοθεσία του Λυκούργου.

Η μορφή του νομοθέτη Λυκούργου μπερδεύεται ανάμεσα στην ιστορία και τον μύθο.

Η παράδοση λέει πως, για να πείσει τους Σπαρτιάτες να ακολουθήσουν τους νόμους του, ανάθρεψε δύο σκυλιά: Το ένα να μεγαλώνει μέσα στο παλάτι, με όλες τις ανέσεις και τα καλά φαγητά και το άλλο όλη μέρα να τρέχει στο κυνήγι. Κατόπιν έφερε τα δυο σκυλιά μπροστά στους πολίτες, για να δουν με τα ίδια τους τα μάτια πόσο ανίκανο είχε γίνει το αγύμναστο και καλομαθημένο σκυλί.

Η νομοθεσία του Λυκούργου συνοψίζεται στα παρακάτω κύρια σημεία:
Οι πολίτες έπρεπε να καλλιεργούν σιδερένια πειθαρχία απέναντι στους νόμους και το κράτος.
Τα αγόρια και τα κορίτσια είχαν κοινή ανατροφή που βασιζόταν στην σκληραγώγησή τους από πολύ μικρά.
Οι νεότεροι έπρεπε να υποτάσσονται στην θέληση των μεγαλυτέρων.
Τα νομίσματα ήταν σιδερένια για να είναι βαριά και να δυσκολεύουν τους Σπαρτιάτες στην μεταφορά τους.
Η παράδοση λέει επίσης πως όταν ο Λυκούργος έφυγε κάποια στιγμή από την Σπάρτη, ζήτησε από τους Σπαρτιάτες να του ορκιστούν πως μέχρι να επιστρέψει δεν θα άλλαζαν την νομοθεσία του.
Προκειμένου να ισχύουν οι νόμοι του για πάντα, δεν επέστρεψε ποτέ στην Σπάρτη, ούτε και νεκρός: Όταν πέθανε, σε άλλο μέρος, μακρινό, είχε ζητήσει η σωρός του να καεί και η στάχτη του να σκορπιστεί στον άνεμο.


Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Σύμφωνα με την παράδοση, όταν γεννιόταν ένα παιδί, η μητέρα του το έπλενε με κρασί. Αν ήταν αδύναμο, πέθαινε. Με αυτόν τον τρόπο, έμεναν τα πιο γερά παιδιά.
Όταν ήταν μωρό ακόμη, ο πατέρας του το πήγαινε στο Συμβούλιο των Γερόντων. Αυτοί το εξέταζαν προσεκτικά και αν το έβρισκαν με κάποιο ελάττωμα το πέταγαν στον Καιάδα, μία σχισμή σε μία χαράδρα στον Ταΰγετο.

Μέχρι τα επτά τους χρόνια τα παιδιά μεγάλωναν με την μητέρα τους.
Από τα επτά χρόνια και μετά αναλάμβανε το κράτος να τα διαπαιδαγωγήσει με μια αυστηρή πειθαρχία και στρατιωτικού τύπου εκπαίδευση.

Η ζωή τους ήταν πολύ σκληρή. Πλένονταν στα κρύα νερά του Ευρώτα, ντύνονταν με το ίδιο λεπτό ένδυμα χειμώνα - καλοκαίρι, κοιμόντουσαν χωρίς σκεπάσματα πάνω σε καλαμιές και άχυρα και τρέφονταν κυρίως με μέλανα ζωμό.

Γράμματα μάθαιναν λίγα, ίσα να διαβάζουν και να γράφουν.
Η αγαπημένη τους έκφραση ήταν: "Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν" (Σε πολύ ελεύθερη μετάφραση: Όσο πιο λίγα λόγια λες για να εκφράσεις αυτό που θες, τόσο καλύτερα").

Η εκπαίδευση των κοριτσιών ήταν παρόμοια με αυτή των αγοριών, αλλά λιγότερο αυστηρή και τελείωνε μόλις παντρεύονταν.

Είκοσι ετών οι νέοι ολοκλήρωναν την εκπαίδευσή τους και πήγαιναν στρατιώτες μέχρι τα εξήντα τους.

Τριάντα ετών, όσοι είχαν αντέξει όλες τις κακουχίες, ήταν πια έτοιμοι να γίνουν μέλη της κοινωνίας των ενηλίκων και της Απέλλας.

ΜΕΛΑΣ ΖΩΜΟΣ
Ήταν μία "σούπα" η βάση της οποίας ήταν ζωμός από χοιρινό κρέας.
Άλλα υλικά που είχε μέσα ήταν το αίμα του χοίρου που έσφαζαν ανακατεμένο με ξύδι, αλάτι και έναν πολτό από σύκα, τυρί και -καμιά φορά- και ψάρι.
Φυσικά τέτοιο φαγητό μόνο οι Σπαρτιάτες μπορούσαν να το φάνε. Στους υπόλοιπους Έλληνες φαινόταν ακατανόητο να φάνε ένα τέτοιο μαυροζούμι.
Μάλιστα, ένας Έλληνας από την Σύβαρη είχε πει κάποτε: "Φυσικά και οι Σπαρτιάτες είναι οι γενναιότεροι από όλους. Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα προτιμούσε να πεθάνει χίλιες φορές, παρά να φάει τέτοιο πράγμα και να ζει όπως αυτοί"!

Πηγές: www.sikyon.com
             el.wikipedia.org